The Descendants or how to watch the original version of a movie in Munich

Ναι, το ξέρω πως σήμερα θα έγραφα τι μου πήρε ο Χ από το αεροδρόμιο και σίγουρα δεν κοιμηθήκατε το βράδυ από την ανυπομονησία αλλά υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα από τα υλικά αγαθά στην ζωή... 

Yes, I know that today I would write about X's gift from the airport and you couldn't sleep last night wondering but there are more important things in life than "stuff", right?

here

Χθες λοιπόν εγώ τρωγόμουν να πάω σινεμά... Το μισό χρόνο που είμαι στην Γερμανία δεν έχω δει τίποτα! Απίστευτο και θλιβερό, το ξέρω! Αλλά τώρα ανακάλυψα κάποιους κινηματογράφους που παίζουν τις ταινίες στην αυθεντική εκδοχή τους με γερμανικούς υπότιτλους και θα γίνω μόνιμος επισκέπτης!

Yesterday I was itching to go to the movies. I've been in Germany for half a year and I haven't seen a decent film! Tragic and pathetic, I know! But I discovered  some cinemas with the original version of the movie and I'll be a regular visitor!

                                              

Χθες διαλέξαμε τον κινηματογράφο Atlantis (ελληνικό όνομα, πολύ καλό σημάδι!) που βρίσκεται πολύ κεντρικά, ανάμεσα στον σταθμό και το Stachus, είναι υπόγειος, με περίπου εβδομήντα θέσεις και η προβολή των 20.45 ήταν γεμάτη! Προλάβαμε και πιάσαμε πολύ καλή θέση, ο Χ με εφοδίασε με pop-corn (παπαδούλες δλδ στα βεροιώτικα), m&m's (μπαμπά, φοβάμαι πως μέσα στα σκοτάδια έφαγα και μερικά μπλε...) και Spezi (αναψυκτικό κόλα και πορτοκαλάδα μαζί σε ένα μπουκάλι. Δεν είναι τόσο χάλια όσο ακούγεται!). 

Last night we chose Kino Atlantis (greek name, very promising!), in the center of the City, near Stachus, it is underground, with 70  places and the 20.45 show was full! We were quick enough to have very good siting and X got me all the necessities, pop corn, m&m's (dad, I'm afraid in the darkness I might have eaten some of the blue ones!), spezi (a bottle of cola and lemonade mixed, not as bad as it sounds!).

Η ταινία μου άρεσε πολύ. Το ξέρω πως δεν είμαι κριτικός κινηματογράφου, αν και μου είχε περάσει από το μυαλό ως επιλογή όταν ήμουν γύρω στα 16, και δεν θα αναλύσω το θέμα. Αλλά η ταινιά κατάφερε να με μεταφέρει στους τροπικούς μετά από πολλά χρόνια που τους επισκέφθηκα, κάποιες μικρές λεπτομέρειες ήταν τόσο αληθινές που θυμήθηκα υφές, μυρωδιές και υγρασία. Μου αρέσουν οι αληθινές ταινίες. Με αληθινά σπίτια κι όχι στημένα σκηνικά. Που ασχολούνται με δύσκολα θέματα αλλά σε κάνουν να γελάς και να κλαις, γιατί αυτό συμβαίνει και στην ζωή. Ο χαρακτήρας του George Clooney βρίσκεται σε μια πολύπλοκη φάση της ζωής του, η γυναίκα του είναι σε κώμα και πρέπει να ασχοληθεί με τις κόρες του, 17 και 10 χρονών ενώ συμβαίνουν πολλά σημαντικά στο νησί που ζουν στην Χαβάη και πρέπει να πάρει αποφάσεις. Περισσότερες λεπτομέρειες και εδώ.
I liked the film, a lot. I'm no film critic, even though I considered it when I was 16, so I won't say much. The movie managed to take me back to the tropics, years after I last visited, some details were so real that I recalled textures, smells and humidity. I like real movies. With real houses, not staged. Dealing with difficult subjects but in a way that you both laugh and cry like you do  in life. George Clooney's character is in a complicated phase, with his wife in a coma and 2 daughters of 17 and 10 depending only on him, while important changes happen in the hawaiian island they live and he has to make a big decision. More here.

Εμένα, για προσωπικούς λόγους, με άγγιξε η σχέση των 2 κοριτσιών. Το πώς η μεγάλη αδερφή μιλούσε στην μικρή, με πόση τρυφερότητα την προσέγγιζε, πως προσπαθούσε να την προφυλάξει από τον πόνο και την αγωνία του τι θα συμβεί στην μαμά τους... Αρκετές φορές έκανε τον καραγκιόζη για χάρη της μικρής κι άλλες αναγκαζόταν να συμπεριφέρεται πολύ πιο ώριμα και σοφά απ' ότι αρμόζει στην ηλικία της. Όταν ο μπαμπάς μας έπαθε έμφραγμα εγώ ήμουν 17 και η αδερφή μου 11, ευτυχώς όλα πήγαν καλά αλλά άλλαξε η ζωή μας. Και είναι παράξενο πόσο εύκολα και γρήγορα ξεχνάμε ότι ήμασταν πολύ κοντά στην καταστροφή και αντιμετωπίζουμε αυτούς που αγαπάμε ως δεδομένους. Δεν είναι και δεν είμαστε. Πρέπει να σας αφήσω τώρα, για να τηλεφωνήσω σε όσους αγαπώ για να τους το πω...

For personal reasons, I was touched by the relationship of the 2 sisters. The way the older talked to the younger, the tenderness of her touch, the way she was trying to protect her sister from the pain and agony... Several times she was a clown for her sisters shake and others more mature and wise than her age. When our father had a heart attack I was 17 and my sister 11, luckily everything turned out the best way possible but our life was never the same. It is strange how easily and quickly we forget how close we were to the disaster and we take whose we love for granted. They are not and we are not. Now I must go and call everyone I love to tell them that I do...

Υ.Γ. Σε αυτήν την σελίδα βρήκα όλους τους κινηματογράφους του Μονάχου που παίζουν μη μεταγλωττισμένες ταινίες. Δεν έχω λόγια να ευχαριστήσω τον δημιουργό της!
P.S. I found here the cinemas in Munich that have non dubbed in german films. I can't thank those who made that list enough!